یا لطیف

بانوی من! سلام..

شرم حضور دارم..و دلم عاشقانه دوستتان دارد..تولدتان مبارک..

بانوی من! دلم بی نهایت گرفته.. چند وقت است حال خوشی ندارم..نداریم..

دلم هوای محرم را کرده.. دلم هوای یک ناله ی جانانه دارد که فقط در مجلس اربابم ممکن میشود..

بانوی من! میدانم هوای همه را دارید..ولی ویژه هوای جوانهای ما.. و ویژه تر هوای دخترانمان را داشته باشید..

بانوی من! می دانم که بدم.. که لیاقت کنیزیتان را هم ندارم.. که بارها اعمالم قلب مهربان و دردمندتان را رنجانده.. ولی..

این را هم می دانم که تنها نمیگذارید من و خیل عاشقانتان را..

بانوی من! روز پرستار هم نام گرفته زادروزتان..

بیمارمان کرده..! دنیا.. حوادثش.. آرزوهای دور و درازش..

چشم امیدم به شماست..

پرستار که بماند بانویم.. طبیبمان می شوید..؟

. . .

پ.ن: گر طبیبانه بیایی به سر بالینم.. به دو عالم ندهم لذت بیماری را..

یا لطیف

خاطرات عمر رفته

در نظرگاهم نشسته

در سپهر لاجوردی

آتش آهم نشسته

ای خدای بی نصیبان

طاقتم ده، طاقتم ده

قبله گاه ما غریبان

طاقتم ده، طاقتم ده

. . .

یا لطیف

از تو عبور میکنم ، فقط نگاه میکنی
من اشتباه میکنم ، تو هم گناه میکنی

ازم عبور میکنی ، ببین، سقوط میکنم
به من نگاه کن ، بزن ، فقط سکوت میکنم

از تو عبور میکنم ، فقط نگاه میکنی
من اشتباه میکنم ، تو هم گناه میکنی

به من نگاه کن ، نترس ، من به تو مبتلا شدم
به موج میزنم ، ببین ، چه ساده ناخدا شدم

به من نگاه کن ، بگو کجا رو زیر و رو کنم؟
کدوم گلایه رو بگم؟ چه دردی آرزو کنم؟

به من نگاه کن ، برو ، فاصله باورم بشه
در انتظار بودنت ، عذاب آخرم بشه