تنهاییم را با تو قسمت میکنم.. سهم کمی نیست..

گسترده تر از عالم تنهایی من.. عالمی نیست..

غم آنقدر دارم.. که میخواهم تمام فصلها را..

بر سفره ی رنگین خود بنشانمت.. بنشین.. غمی نیست..

حوٌای من.. بر من مگیر این خودستایی را.. که بی شک..

تنهاتر از من.. در زمین و آسمانت.. آدمی نیست..

آیینه ام را.. بر دهان تک تک یاران گرفتم..

تا روشنم شد.. در میان مردگانم.. همدمی نیست..

همواره چون من نه..! فقط یک لحظه خوب من..

لبریزی از گفتن.. ولی.. در هیچ سویت.. محرمی نیست..

من قصد نفی بازی گل را و باران را.. ندارم..

شاید.. برای من.. که همزاد کویرم.. شبنمی نیست..

شاید به زخم من که می پوشم به چشم شهر آنرا..

در دستهای بی نهایت مهربانش.. مرهمی نیست..

شاید.. و  یا.. شاید.. هزاران شاید دیگر.. اگر چه..

اینک.. به گوش انتظارم.. جز صدای مبهمی.. نیست..