جناب قاسم به میدان می ­رود، اباعبدالله علیه ­السلام اسب خودشان را حاضر کرده و به دست گرفته ­اند و گویی منتظر فرصتی هستند که وظیفه­ ی خودشان را انجام بدهند. من نمی­دانم دیگر قلب اباعبدالله علیه ­السلام در آن وقت چه حالی داشت. منتظر است، منتظر صدای قاسم، که ناگهان فریاد "یا عمّاه" قاسم بلند می­ شود. راوی می­گوید: ما نفهمیدیم که حسین با چه سرعتی سوار اسب شد و اسب را تاخت کرد. تعبیر او این است که مانند یک باز شکاری خودش را به صحنه ­ی جنگ رساند.
    نوشته ­اند: بعد از آنکه جناب قاسم از روی اسب به زمین افتاده بود، در حدود دویست نفر دور بدن او بودند و یک نفر هم می­ خواست سر قاسم را از بدن جدا بکند، ولی هنگامی که دیدند اباعبدالله علیه ­السلام آمد، همه فرار کردند و همان کسی که به قصد قتل قاسم آمده بود زیر دست و پای اسبان پایمال شد. از بس که ترسیدند، رفیق خودشان را زیر سمّ اسب های خودشان پایمال کردند. جمعیت زیاد، اسبها حرکت کرده ­اند. چشم، چشم را نمی­ بیند؛ به قول فردوسی:

           ز سمّ ستوران در آن پهن دشت        

زمین شد شش و آسمان گشت هشت
   

هیچ­کس نم­ی داند که قضیه از چه قرار است. " وَ انجَلَتِ الغَبَرَةُ ". همین که غبارها نشست، حسین را دیدند که سر قاسم را به دامن گرفته...

برگرفته از کتاب مقتل مطهّر

روضه های استاد شهید مرتضی مطهّری