نشسته ام لب ساحل پری دریایی...

سراغ ساحل متروکه ام نمی آیی...؟

به تنگ تنگ گلویم هزار کوسه ی بغض...

و تور پاره ی دل پرشده ز تنهایی...

به سنگسار دلم می نشانیم هر روز...

در این سکوت گره خورده ی معمایی...

در این حوالی از این ماسه های نامحدود...

نمانده منظره ای بهتر و تماشایی...

ز رد پای تو کی بوی سیب می ریزد...

به روی مرده ی این خاک تلخ تنهایی...؟

هنوز بوی تو از آرزوی من جاریست...

هنوز نام تو ای آخرین اهورایی...

چقدر سایه نشینی کنم در این ساحل...؟

دلم گرفته در این خانه ی مقوایی...

شعر از: عبّاس محمّدی