یا لطیف

..
وقتی اس ام اسے از مادرم مےرسد، غمگین مےشوم. از شکل اس ام اس دادنش حتے. چشمہایش را ریز مےکند و آن دکمه ها را سخت مےفشارد. اس ام اس هایش همیشه جا افتادگے دارند. چند حرف را از قلم مےاندازد یا کلمه ای را به شکلے غیر معمول مےنویسد. یک شکل ِ ویژه که یادآوری مےکند او با زحمت اینہا را نوشته. انگار از درون یک زندان در فرصتے کوتاه با هزار بدبختے فرستاده شده باشند. در اغلب موارد اس ام اس مےدهد و مےپرسد برای شام برمےگردم یا نه؟ با کلمه های خودش، با حروفے که یادآوری مےکند او مادر است نه هر کس دیگر. مادری که عمق ِ عشق به او را نمےشود سنجید. با دیدن اس ام اس هایش فقط گلویم فشرده مےشود. آخ مادر! مےخواستم بگویم اس ام اس هایت عاقبت دیوانه ام مےکند.پدرم . . . او مےگوید: اسماعیل، این کارت شارژ را وارد کن. مےگویم: بزن ستاره صد و چہل . . . و او مقاومت مےکند. برایش ساده است اما نمےخواهد بازی ِجدید را بپذیرد. اینباکسش به شکلے بےرحمانه لبریز ِ اس ام اس های ِ بےاحساس ِ ایرانسل است. هیچ کس به او اس ام اس نمےدهد و او نیز به کسے. ولے فقط یک بار، بله فقط یک بار به من اس ام اس داد. او همیشه بخاطر آلرژی ِ تنفسےاش آدامس مےجود. مےگوید گلویش را مرطوب مےکند و بہتر نفس مےکشد. در اس ام اس اش نوشته بود: "آدامس" همین. فقط همین یک کلمه. ننوشته بود آدامس بخر، آدامس مےخواهم، نه. فقط آدامس. وقتے خواندمش توی ِ خیابان راه مےرفتم. یادم مےآید که ایستادم. فرو ریختم. یک کلمه و او چطور این را نوشته بود!؟ چقدر کم، چقدر کوتاه، چقدر غریب. آدامس ...

عاشقانه ترین، غم انگیزترین پیام دنیا...
عاشقانه ترین و غم انگیزترین پیام دنیا...

اسماعیل خاموش