چه بگويم از گل پرپر، چه بگويم ز داغ نيلوفر، چه بگويم! سياه شد روزم، اول کودکي شدم مضطر، حرف من خاطرات يک لحظه است، لحظه اي که نبود از آن بدتر، ايستادم ز پنجه پايم، تا کنم روبروش سينه سپر، مثل طوفاني از سرم رد شد، دست او بود و صورت مادر، ناگهان ديدمش زمين خوردو ، کاري از دست من نيامد بر ، بعد آن غصه بود و خون جگر، ديدن روي قاتل مادر[تشويش]